İşte en sevdiğim sabahlar. Kızımın benimle işe geldiği günlerin sabahları.Sabah kapıda öpüp, dayanamayıp, asansörü kaçırma pahasına geri dönüp yine öptüğüm, bazen utanmasam apartman kapısından geri döneceğim günlerin aksine, kendimi şanslı ve mutlu hissettiğim sabahlar...
Birlikte giyiniyor, taranıp süsleniyoruz. Babamıza veda edip çıkıyor, aparmanın girişindeki boy aynasında şöyle bir kendimizi süzdükten sonra, servise doğru yola koyuluyoruz. Henüz uyku sersemi olduğumuzdan, alışık olduğumuzun aksine eli elimde yürüyoruz. ama birkaç adım sonra, açık havanın etkisiyle ayılıyor ve yanda görüldüğü üzere, anında bireysel takılmaya başlıyoruz.
Ama servise binip de tıngır mıngır yollara düşünce, gözlerimiz yine ağırlaşıyor. O güzel baş, kucağıma düşüveriyor. E, o an benden mutlusu da olmuyor tabii:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder