Bugün kızımla adaya gidiyoruz. Heybeliada'da bizi bekleyen iki şekerpare var çünkü...
Çocuk çocuğu nasıl da mıknatıs gibi çekiyor, inanılmaz bir şey. Sanki yıllardır dost gibi bir araya gelmelerini, biribirlerine sarılmalarını ve an'ı paylaşmalarını keyifle seyrediyorum...
Birden aklıma yıllar öncesi geliyor. Üniversite birinci sınıftayız. Deniz'le (Dün geceki Deniz'le değil:)) o gece adada, anneannesiyle dedesinin evinde kalacağız. İlk kez bir adada kalacağım için çok heyecanlıyım. Akşam yemeğinden sonra dışarıya çıkıyoruz. Deniz'in yunanlı arkadaşlarıyla tanışıyorum. Öyle şeker insanlar ki hepsi. Bizim gibi genç, umut dolu... İşte o an hümanizmle tanışıyorum çok da bilinçli olmadan. İnsanları ait oldukları topluma, ırka göre değerlendirmemeyi, birey olarak görmeyi öğreniyorum.
Kızım da şimdi kimseyi ayırmıyor. Fakir, zengin, güzel, çirkin tüm çocukları kucaklıyor...
Aferin kızım, kendini kötüden, yalandan korumayı öğren ama kim olurlarsa olsun insanları kucaklamaktan hiç vazgeçme...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder