duru bir su gibi...: Dıgıdık dıggıdık

Bu da annesinin küçüğüme son armağanı... Evde çeşitli adları var kendisinin: bambık, dıgıdık, atım... Ama geçen gün yanına gidip:
-Gel orkitim beraber gidelim.
diyince koptum.
Şimdi siz bu çocuk nereden öğrendi orkidi diyeceksiniz değil mi? Hemen açıklayayım. Birkaç ay önce, Ebrukuş'a yemeğe gitmiştik Saadet, kızım ve ben. O gün babası bakmıştı kızıma, birazcık yormuş babayı heralde ki, ben işten eve gelir gelmez, Ayşe Duru'yu çantası sırtında kapının önüne koyuverdi. Biz de yola çıktık. Takside farkettim ki, bizim yorgun baba, kızımıza bez koymayı unutmuş. Neyse, bi yemek yiyip döneceğiz nasılsa diye düşündüm ama benim cicozun yemeğe oturur oturmaz kaka yapacağını düşünemedim! Yakında market yok, hemen gitmek olmaz... Ne yapalım diye düşünürken Ebrukuş, bir gece orkidi getirdi. Ve bizim zillinin altını temizleyip orkidi taktım. Ama bu arada biz gülmekten altımıza yaptık tabii. Bizimki de anladı komik birşeyler olduğunu, orkid kelimesine takılıverdi. Altını işaret ediyor, orkidim diye diye gülüyor. Neyse eve geldik, bezimize kavuştuk. Konu unutuldu. Ya da ben öyle sanmışım... Bir hafta kadar sonra, akşam iş çıkışı anneannesinden aldım, servise bindik Ayşe kızımla. O gün de servis pek bi sessiz. Tıngır mıngır gidiyoruz. O sessizlikte bizim cadının sesi patladı:
-Orkidiiiiiiiim!
Ben donup kaldım. Ön koltuktayız. Koca koca adamlar var arkamda. Dönüp bakamıyorum. Bi yandan da Duru'yu susturmaya çalışıyorum ama bizimki coştukça coştu. Bas bas bağırıyor, hem de arka arkaya:
-Orkidiiiiiiiim. Orkiiiiiiiiiiiit.... Orkidimmm
Neyseki Çiçek Abla'da çikolata varmış da verip susturduk. Gazamız mübarek olsun!
İşte şimdi de tam unuttu derken atına orkidim diyo yawww!