Kızımı çok özlüyorum...

Güzel Duru'mun bir bakıcısı yok henüz. Anneanne ve babaanne sevgisiyle büyüyor, bizim yanında olamadığımız zamanlarda. Onlar hayatlarından çok memnunlar tabii, zira yaşayarak görüyorum ki, torun sevgisi evlat sevgisini aşan bir şeymiş:) Anlayacağınız içim çok rahat kızım onlarlarken de, bir de şu özlem olmasa! İnsancıklar kendi yaşamlarından çok özveride bulunmasınlar diye Duru'cuk ev ev geziyor. küçük gezenti bu durumdan pek hoşnut, yer beğenme vs. gibi bir derdinin olmaması hoşuma da gidiyor ama, geride kalan annecik bazı geceler kızının mis kokusunun sindiği kıyafetlerini ya da minik pembe yastığını koklaya koklaya, gözyaşları içinde uyuyor... Neyse... Bugünler de geçecek. Kızımı doya doya kokladım dün gece. Seni seviyorum Duru'm...